*Απόσπασμα από τον κατάλογο βοτάνων στο Aesthetics.GR- Aroma
Ριζάρι ερυθρόδανο το βαφικό
Ένα φυτό ιδιαίτερα χρήσιμο στο παρελθόν, γιατί από την ρίζα του παραγόταν μία κόκκινη χρωστική, κατάλληλη για βαφή νημάτων…
Παλαιότερα, αλλά και σήμερα, πιο σπάνια, τη Μεγάλη Πέμπτη οι νοικοκυρές συνήθιζαν να βάφουν τα αυγά βράζοντας τις ρίζες ενός φυτού.
Το Ριζάρι από την αρχαιότητα έως και σήμερα
Το Ριζάρι ήταν γνωστό στην Αρχαιότητα. Ο Διοσκουρίδης το αναφέρει ως «ερυθρόδανον το βαφικόν»
Ηταν γνωστό επίσης στην Αίγυπτο, από την περίοδο των Φαραώ αλλά και τους κάτοικους της Πομπηίας.
Το 16ο και 17ο αιώνα καλλιεργούνταν για την παραγωγή της αλιζαρίνης, η οποία χρησιμοποιούνταν για τη βαφή βαμβακερών και μάλλινων νημάτων και υφασμάτων, αλλά και στη ζωγραφική.
Από την Ελλάδα το Ριζάρι διαδόθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη και είχε μεγάλη επιτυχία εμπορικά στην Ολλανδία και στην Αγγλία, μέχρι που ανακαλύφθηκε η χημική κόκκινη βαφή και το ριζάρι αποσύρθηκε από την παγκόσμια αγορά. Ηταν επίσης πολύτιμο σε όλες τις Τσεχικες περιοχές καθώς και στην Ουγγαρία.
Οι φαρμακευτικές του ιδιότητες
Το ριζάρι έχει φαρμακευτικές ιδιότητες. Η ρίζα του περιέχει ως σπουδαιότερες δραστικές ουσίες γλυκοζίτες (γαλιοσίνην , ασπερουλοσίτην), κιτρικό οξύ και άλλα οξέα, δεψικές και πηκτινικές ουσίες καθώς και σάκχαρο, λεύκωμα και λίγο λιπαρό έλαιο.
Οι γλυκοζίτες,, αναφέρεται ότι έχουν αντιφλογιστική και σπασμολυτική δράση στο ουροποιητικό σύστημα και όταν αποβάλλονται δίνουν μία ροδοκόκκινη χροιά στα ούρα.
Στη λαϊκή ιατρική, αφέψημα της ρίζας της Ρουβίας της βαφικής, συνιστάται για διάφορες παθήσεις, είναι γευστική και τονωτική.
Ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης θεωρούσε το ριζάρι, ως αλοιφή για την επούλωση τραυμάτων.
