Οι μηχανισμοί που προκαλούν την φαγούρα είναι διαφορετικοί μεταξύ τριχωτού και άτριχου μέρους του δέρματος ..
Αυτό προκύπτει απο μια νέα έρευνα στο Georgia Institute of Technology .
Μέχρι πρόσφατα, οι νευροεπιστήμονες θεωρούσαν τους μηχανισμούς της δερματικής φαγούρας ίδιους .
Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει διαφορές στη φαγούρα σε μη τριχωτές έναντι τριχωτές περιοχές του δέρματος, ανοίγοντας νέους τομείς για έρευνα.
Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ερευνητές, υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι ερεθισμάτων από το νευρικό σύστημα που προκαλούν την αίσθηση κνησμού μέσω αισθητηρίων νεύρων στο δέρμα , χημικά και μηχανικά.
Στη μελέτη τους, η ομάδα εντόπισε έναν συγκεκριμένο πληθυσμό νευρώνων που ελέγχει τον κνησμό στο πιο λείο και σκληρότερο δέρμα που βρίσκεται στις παλάμες των χεριών και των ποδιών.
Ο κνησμός σε αυτές τις περιοχές δημιουργεί μεγαλύτερη δυσκολία για τους πάσχοντες και είναι εκπληκτικά ποιο συχνός .
Δεδομένου ότι πολλοί βιολογικοί μηχανισμοί που βασίζονται σε φαγούρα – όπως υποδοχείς και νευρικές οδοί – είναι παρόμοιοι σε ποντίκια και ανθρώπους, οι περισσότερες μελέτες για τον κνησμό έχουν γίνει σε ποντίκια .
Χρησιμοποιώντας ποντίκια στο εργαστήριό τους, οι ερευνητές κατάφεραν να ενεργοποιήσουν ή να μπλοκάρουν αυτούς τους νευρώνες.
Τα ευρήματα τους έδειξαν , για πρώτη φορά , πως οι πραγματικοί νευρώνες που στέλνουν φαγούρα είναι διαφορετικοί πληθυσμοί. Οι νευρώνες που βρίσκονται στο τριχωτό δέρμα δεν αισθάνονται φαγούρα σε αντίθεση με τα άτριχα μέρη.
Δυνατότητα οδήγησης νέων θεραπειών για χρόνια φαγούρα
Η ομάδα ελπίζει ότι η έρευνα οδηγεί σε θεραπείες που θα απενεργοποιήσουν αυτούς τους νευρώνες που προκαλούν φαγούρα, ίσως μπλοκάροντάς τους στο ανθρώπινο δέρμα.
«Μέχρι σήμερα, οι περισσότερες θεραπείες για τον κνησμό του δέρματος δεν κάνουν διάκριση μεταξύ τριχωτού και του μη τριχωτού δέρματος, εκτός από πιθανή φαρμακευτική ισχύ λόγω του αυξημένου πάχους του δέρματος σε λείες περιοχές τη ς επιδερμίδας. Τα ευρήματα της Georgia Tech παρέχουν μια λογική για την ανάπτυξη θεραπειών που στοχεύουν στη χρόνια φαγούρα των χεριών και των ποδιών που, εάν αφεθούν χωρίς θεραπεία, μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών”, .
