Απόσπασμα απο τον οδηγό "Aesthetics.Gr-Aroma" του επιμορφωτικού μας προγράμματος "Αρωματικά φυτά /Αιθέρια έλαια"
Θυμπρα η κεφαλωτή (Thymbra capitata L. Cav)
Στην Ελλάδα απαντούν περίπου 25 γένη θυμαριου , από τα οποία συνηθέστερον είναι ο θύμος ο κεφαλωτός. (Thymus capitatus) . Είναι ένα συμπαγές, ξυλώδες πολυετές ιθαγενές της Μεσογειακής Ευρώπης πιο γνωστό ως θυμάρι ή Θυμπρα η κεφαλωτή .
Ιστορικά στοιχεία
Ο θύμος συνδέθηκε από την αρχαιότητα κυρίως με τα φυτά που σήμερα αναγνωρίζονται υπό την κοινή ονομασία «θυμάρι», πιθανώς λόγω της έντονης οσμής που αυτά ανέδυαν. Τα συγκεκριμένα φυτά αναφέρονται αρκετά συχνά στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας για τη δριμεία οσμή τους αλλά και τη μελισσοκομική τους αξία.
Ο Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.) αναφέρει το θύμο σε αρκετά από τα κείμενά του ) μελετώντας τις μεταβολές της έντασης της οσμής του αλλά και τη χρησιμότητά του στην παραγωγή μελιού. Αργότερα ο μαθητής του και συνεχιστής του βοτανικού του έργου Θεόφραστος (372 – 285 π.Χ), στο περίφημο έργο του «Περί Φυτών Ιστορία», διακρίνει για πρώτη φορά το θύμο σε «λευκό» και «μέλανα»
Αναφορές στο θύμο υπάρχουν και στην αρχαία ελληνική δραματουργία. Ο Αριστοφάνης αναφέρει το «θύμον» στην κωμωδία του «Πλούτος». Η χρήση όμως της λέξης εδώ πιθανότατα δεν αφορά το «θυμάρι» καθώς για τους πολίτες της Αττικής η λέξη συχνά χρησιμοποιούταν για να περιγράψει άλλα φυτά όπως το κρεμμύδι
Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για να τονώνουν την εγκεφαλική λειτουργία, μαζί με μέλι και ξίδι. Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν στο μπάνιο τους για να αποκτήσουν σφρίγος και ενεργητικότητα. Ο Πλίνιος το 77μ.χ συνιστούσε κομπρέσες από θυμάρι και ξίδι, για την αντιμετώπιση των πονοκεφάλων. Επίσης, το χρησιμοποιούσε κατά των δηγμάτων των φιδιών και των τσιμπημάτων των εντόμων. Ο Μέγας Αλέξανδρος το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του κατά των φθειρών. Τον 16ο αιώνα, οι γυναίκες πρόσφεραν στους αγαπημένους τους, σούπα με τριμμένο θυμάρι και μπύρα ως αφροδισιακό. Την ίδια εποχή, χρησιμοποιούσαν το θυμάρι κατά της μελαγχολίας, γεμίζοντας τα μαξιλάρια του ασθενή, με θρυμματισμένο θυμάρι.
Αιθέρια έλαια – Βιολογικές ιδιότητες:
Στη μελισσοκομία τα θυμάρια χρησιμοποιούνται ως βασικά φυτά για την παραγωγή αρωματικού μελιού.
Το κοινό T. capitatus είναι γνω στό για τις αρωματικές και φαρμακευτικές του ιδιότητες (ανθελμινθικό, αντιπυρετικό, αντισηπτικό).
Tα φυτά του γένους Thymus χρησιμοποιούνται ως αντισηπτικά, αντιμικρο- βιακά, αποχρεμπτικά, αντισπασμωδικά και είναι ιδανικά για λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού και το αιθέριο έλαιό τους (θυμέλαιο) χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και γενικά στην κοσμητολογία.
Έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε φαινόλες κυρίως θυμόλη και καρβακρόλη, που είναι κυρίως υπεύθυνες για την αντισηπτική δράση, καθώς και σε π-κυμένιο, γ-τερπινένιο, λιναλοόλη, β-μυρκένιο.
Κέντρο Γνώσης Αρωματικά φυτά /Αιθέρια έλαια
Νέος κύκλος
Επίσης, στην θυμόλη οφείλονται σε μεγάλο ποσοστό οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του θυμαριού.
Επιπλέον, έχει αναφερθεί η χρήση της θυμόλης στη θεραπεία του έρπη των γεννητικών οργάνων.
Αποτελεί συστατικό σκευασμάτων για νευραλγίες, για την αντισηψία του στόματος και για εισπνοές. Μειώνει αποτελεσματικά τα επίπεδα της χοληστερίνης και των τριγλυκεριδίων του αίμα- τος. Είναι πηγή φυσικών αντιμικροβιακών και αντιοξειδωτικών παραγόντων. Τα φύλλα του θυμαριού αποτελούν παραδοσιακό φαρμακευτικό προϊόν φυτικής προέλευσης που χρησιμοποιείται ως αποχρεμπτικό σε βήχα που σχετίζεται με κρύο, για την παρασκευή τσαγιού ή άλλων σκευασμάτων φυτικής προέλευσης σε υγρές ή στερεές μορφές δοσολογίας για στοματική χρήση.
Το αιθέριο έλαιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το στόμα σε κατάλληλη δοσολογία στις ακόλουθες περιπτώσεις: καταρροή του ανώτερου αναπνευ στικού συστήματος, βρογχικού κατάρρου, συμπτώματα βρογχίτιδας, σπαστικό βήχα
